Wie goed doet? Mijn reet!

Bos en Lommer, Amsterdam. Het flatje om mij heen kijkt uit op een kerk. Daar waar elke zondag gepredikt wordt over wie goed doet, goed ontmoet, zo stel ik mij voor.

Ik ben op bezoek bij zoon en zijn vriendin. Een maand geleden kwamen zij hier wonen. Sindsdien rukken wij ouders wekelijks uit met schuurpapier en verfrollers en bestoken het stel met nonsens als: ‘Na het verhuizen van een koelkast mag je deze vierentwintig uur lang niet gebruiken’ Zij bekijken ons dan welwillend om zich er vervolgens geen zak van aan te trekken, en dat is goed.

Meneer Arabou De huurbaas, meneer Arabou, is een toffe gast. Hij is altijd in voor een grapje, installeert nieuwe sloten, incasseert met een gulle lach torenhoge bedragen aan borg en huur en lult onze kinderen de oren van hun kop. Dat ze zich netjes moeten gedragen, dat ie niet houdt van rotzooi, etcetera. Wij ouders kijken dit tevreden aan, er wordt op ze gelet. Ouders zijn simpele wezens, tevreden met elk flintertje (schijn)veiligheid. Ditmaal afkomstig van de goede meneer Arabou uit Hoofddorp. Want dat hij goed doet weten wij zeker. Zo’n aardige man. Hij komt elke dag even kijken. Of alles okay is. En elke keer neemt hij morgen nu echt de portieksleutel mee, hoor. Want die vergeet hij telkens. De mallerd.

Ineens laat meneer Arabou niets meer van zich horen. Er is nog steeds geen portieksleutel. Zijn telefoon lijkt dood en zijn adres staat niet in het huurcontract. Waar is meneer Arabou? (Lees verder bij HP/DeTijd...)