Bij de 100e geboortedag van Simon Carmiggelt

Eekhoorntje op lange weg

(geïnspireerd door S. Carmiggelt)

Het is ochtend. Al ochtend moet ik zeggen.
Ik ben vergeten waar alles om draait.
Vannacht wist ik het nog, o’droom o’droom,
ach neen, ik droomde helemaal niet.

Er stond een eekhoorn naast mijn bed,
in zichzelf gekeerd, probleemgeval.

Flikker toch op man, riep ik,
zie je niet dat mijn borst bonkt,
mijn boezem fibrilleert, mijn spieren ontploffen,
ik op het punt sta god te aanvaarden als heer
en meester van dit hakkelend evenwicht called Glory?

De eekhoorn lachte minzaam, hij bleek best groot.
Voor iemand die de vraag draagt, sprak hij langzaam
en in dubbele tonen geschakeerd, gedraagt u zich wat bruusk.
Ach bruusk, banaal, gezwollen levertaal, het zou wat eekhoorn,
bitste ik hem toe, ik braak enkel vragen die vrucht dragen.
Momenteel dan, straks wil alles anders.

Ja toen. De eekhoorn stond met een tandeloos’ muil ineens
aaibaarheid uit te beelden terwijl hij aan zijn oor trok en
Eureka! riep.

Dit was dus zo’n zeldzame nacht die ergens over ging.
Die mensen zouden willen verzamelen, bewaren in een stemmig
eiken nachtkastje. De stand van zaken kwam aan het licht in een
overdonderend refrein. Iemand riep bis, betonnen tafelen werden
verbrijzeld, levendige inzichten werden ritueel opgeblazen terwijl
stemmen uit holle buizen ‘waanzin, waanzin, order, order’ riepen.
Van die dingen.

Maar het is ochtend. Al ochtend, moet ik zeggen.
En ik ben vergeten waar alles om draait.